Hoe ik vergat dat ik heimwee had
Door: Elke
Blijf op de hoogte en volg Elke
13 Mei 2017 | Nepal, Kathmandu
Om te beginnen; ik ben gearriveerd in Kathmandu. Ik ben er gekomen. Maar oprecht, vraag me niet hoe. Na een reis van 20 uur, waarvan 3 uur slaap, zag ik eindelijk de besneeuwde toppen van de Himalaya opdoemen boven de wattige wolken. En dat was een uitzicht dat ik wel even kon gebruiken. Want na een heel fijn weekend in België, een auditie op zondagochtend, van Sint-Niklaas naar Schiphol te zijn gereden, de bagage te hebben ingecheckt, koffie gedronken en een muffin gegeten (althans, Denny at er twee, want ik kreeg geen hap door mijn keel), de laatste woorden uitgesproken te hebben en, laten we niet stoerder doen dan we zijn, de nodige tranen gelaten, na het zwaaien tot ik (op sokken want mijn wandelschoenen moesten uit) door de douane was en Denny op het puntje van zijn tenen besloot dat hij me echt niet meer kon zien, stond ik er zomaar ineens alleen voor. En dat besef hakt er, in een vliegtuig met een bewegingsruimte van 1 vierkante meter en twee slechte films, keihard in. Ineens stond het me glashelder voor ogen. Wat ga ik toch doen? Wat ga ik zoeken? Ik heb werkelijk alles. Een zacht bed, een warme douche, familie die van me houdt, al die mooie mensen om me heen met wie ik kan genieten van een goed diner, een diep gesprek, een wandeling door de bossen, mooie muziek, al die mensen die me de slappe lach bezorgen of met mij dromen over de toekomst. Ik heb boeken om te lezen, ik ruik schoon en ik heb al het eten waar ik trek in heb op elk moment voor handen. Met de tranen over mijn wangen kromp ik op mijn vliegtuigstoel ineen. Waarom moest ik zo nodig alles achterlaten? Ik vond er nu al niks meer aan.
Die nacht zat ik in een immense hal op Qatar Airport gevuld met Arabieren in witte gewaden en sandalen, Nepalezen in kleermakerszit op de grond en Indiërs en pakistanen die hun afval lieten vallen waar ze het niet meer nodig hadden. Hun ogen pinden zich vast op mijn kleding, mijn huid, mijn ogen, mijn tas, mijn schoenen, mijn haar. En ik maar proberen in te schatten wat zij daarvan vonden. En ik dacht; ah, dus zo voelt het om een vreemdeling te zijn.
Ik at een banaan, sliep een paar onderbroken uren in het tweede vliegtuig en daar was de Mount Everest. Direct werd de landing ingezet en een half uur later stond ik beduusd te zoeken naar mijn bagage tussen honderden onverstaanbare, hun ruimte opeisende Nepali's terwijl de intercom de stem die een boodschap door moest geven al piepend en krakend om zeep hielp. Ik grinnikte. Daarna raakte ik lichtjes in paniek. Duizenden taxichauffeurs vroegen zich vrij luid hardop af of ik misschien een taxi nodig had. Toen ik het bordje Miss. Elke Vierveijzer zag en de vriendelijke ogen daarachter viel er een waas over me heen. Van de taxirit die volgde herinner ik me alleen de hitte, een bedelaar zonder benen en een oververhitte en totaal overbodige politieagent met een fluitje om het verkeer te regelen. Waarop ik dacht: er moet hier maar één verkeersregel gelden. Toeter effe als je eraan komt.
In het hotel besefte ik me pas hoe misselijk ik was. Ik wist toen nog niet dat dat de eerstkomende dagen niet meer over zou gaan. De geuren, de emoties, het geluid, de heimwee, de reis, het tijdsverschil en de aanblik van straatafval als asfalt namen mijn lijf volledig over. Ik viel in slaap met het gevoel verloren te zijn en schrok na een uurtje wakker. Vijf uur, etenstijd. Ik besloot op zoek te gaan naar een goede plek om te eten. Ik liep langs de slapende honden, de vele open hokjes met ondefinieerbaar voedsel omringd door vliegen en ik voelde me hopeloos. Alles zag er zó vies uit. Waar moest ik beginnen? Maar toen, op de andere hoek van de straat, zag ik een lange, smalle gestalte die scherp afstak bij de chaos en de kleuren van Kathmandu. Ze stond stil, ze keek beduusd om zich heen en leek verloren. Daar moet ik wezen, dacht ik. Ze heette Martha en we aten samen onze eerste momo's.
Martha bleek mijn redding en ik de hare. Samen trotseerden we de volgende dag, die er na 10 uur slaap een beetje minder verwarrend uitzag, de wirwar van straten, de rikshjas, de sissende verkopers. En die geuren. Mijn God, de geuren. Wierook, kruiden, afval, poep. Maar wonderbaarlijk snel, we vonden een ritme. We liepen in de pas van de vrouwen met gekleurde sarees. We ontweken lichtvoetig de brommers, we liepen aan de linker kant van de weg. We voelden dat iedereen er door wilde, maar dat niemand haast had. We kochten een stip voor op ons voorhoofd bij twee vrouwen die glunderden van deze twee vreemde meisjes die zich verdiepten in hun cultuur. Waarna ze ons gruwelijk afzetten. We kochten mondkapjes tegen het stof en dronken cola (omdat we niets anders durfden te nemen) in een boutiqueje waarna we dansten met de eigenaar. Die ons daarna gruwelijk afzette. We bereikten Swayambunath, Monkey temple. We keken er onze ogen uit. Er werden mantra's gezongen, er werd gebeden. Er werd puin geruimd van de aardbeving, nog altijd. De koeien kregen een klap tegen de billen en de apen jatten de appels uit de handjes van kinderen. Het was daar, met een immens uitzicht over die vieze, vieze stad, dat ik vergat dat ik heimwee had.
De dag daarna zagen we Pashupatinath, de openbare verbrandingsplaats voor de doden. Er werd een lijk verbrand waarna de oudste zoon volgens traditie het hoofd kaal schoor en witte kleding aantrok. De tijd van rouw en loslaten was gekomen. Ik moest ervan huilen. Het omvatte een soort nederigheid die ik nooit eerder zo diep had gevoeld. De holi men en de tempels, de geur, wederom, het was al snel wat veel van het goede. Nadat we de gids, waar we nooit om hadden gevraagd, de helft van het geld hadden gegeven waar hij om vroeg, omdat hij lichtelijk agressieve vormen begon aan te nemen, zaten we murw en moe aan een tafeltje. We besloten een taxi te nemen naar Bodhnath, de belangrijkste boeddhatempel ter wereld. En dat terwijl het de verjaardag van boeddha bleek. Wisten wij veel. Een drukte van jewelste. Monniken met kleurige hoeden, duizenden mensen die, al dan niet voortdurend knielend en weer opstaand, vele rondes liepen rondom deze overweldigende tempel. Maar nog nooit was ik op een plek met zo veel mensen tegelijkertijd, waar liefde en positieve energie zo overheerste. Die Boeddha, die heeft toch ergens iets goeds gedaan. De gebedsvlaggetjes wapperden in de wind en in mij was het voor ruim drie uur helemaal stil.
De dag erna waren we moe. De indrukken hadden zich allemaal opgestapeld. We hoorden dat het in Bhaktapur rustig is, dus namen we de locals bus. Goed, die omschrijving zal ik jullie besparen. Laat ik het houden bij een rit zoals je je die in een Aziatisch land met slechte wegen en die ene verkeersregel voorstelt. In Bhaktapur bleek de aardbeving nog altijd ten volle te aanschouwen en er was een politieke bijeenkomst voor de verkiezingen aanstaande zondag. We vonden er eigenlijk alles, behalve rust.
Nu zit ik in Pokhara. Zonder Martha. Ik heb de hele dag alleen in een bus gezeten, die meermaals vrachtwagens of bussen passeerde die zichzelf tegen de reling hadden gereden. En het klinkt misschien gek, maar in die bus, met al die waanzinnige inhaalmanouvres en de resultaten daarvan, werd ik kalm. Ik besefte het me ineens. De strijd om alles te willen controleren is slopend. En daarbij, verrassing, je gaat hem niet winnen. In die bus werd ik gedwongen om mee te bewegen met wat je overkomt. En dat werkte, op een onverklaarbare manier, zeer bevrijdend.
Ik heb net ergens alleen wat curry gegeten en ben terug gewandeld naar mijn kamer. Ik heb hier, op deze nieuwe plek, nog niemand ontmoet. En nu wordt er in de kamer naast mij gevreeën. Het had een aanleiding kunnen zijn voor het gevoel alleen te zijn, maar niets in mij is eenzaam. Ik begin eraan te wennen, denk ik. Al weet ik nog niet precies wat ik zoek, alleen dat ik al zo veel moois heb gevonden.
Die nacht zat ik in een immense hal op Qatar Airport gevuld met Arabieren in witte gewaden en sandalen, Nepalezen in kleermakerszit op de grond en Indiërs en pakistanen die hun afval lieten vallen waar ze het niet meer nodig hadden. Hun ogen pinden zich vast op mijn kleding, mijn huid, mijn ogen, mijn tas, mijn schoenen, mijn haar. En ik maar proberen in te schatten wat zij daarvan vonden. En ik dacht; ah, dus zo voelt het om een vreemdeling te zijn.
Ik at een banaan, sliep een paar onderbroken uren in het tweede vliegtuig en daar was de Mount Everest. Direct werd de landing ingezet en een half uur later stond ik beduusd te zoeken naar mijn bagage tussen honderden onverstaanbare, hun ruimte opeisende Nepali's terwijl de intercom de stem die een boodschap door moest geven al piepend en krakend om zeep hielp. Ik grinnikte. Daarna raakte ik lichtjes in paniek. Duizenden taxichauffeurs vroegen zich vrij luid hardop af of ik misschien een taxi nodig had. Toen ik het bordje Miss. Elke Vierveijzer zag en de vriendelijke ogen daarachter viel er een waas over me heen. Van de taxirit die volgde herinner ik me alleen de hitte, een bedelaar zonder benen en een oververhitte en totaal overbodige politieagent met een fluitje om het verkeer te regelen. Waarop ik dacht: er moet hier maar één verkeersregel gelden. Toeter effe als je eraan komt.
In het hotel besefte ik me pas hoe misselijk ik was. Ik wist toen nog niet dat dat de eerstkomende dagen niet meer over zou gaan. De geuren, de emoties, het geluid, de heimwee, de reis, het tijdsverschil en de aanblik van straatafval als asfalt namen mijn lijf volledig over. Ik viel in slaap met het gevoel verloren te zijn en schrok na een uurtje wakker. Vijf uur, etenstijd. Ik besloot op zoek te gaan naar een goede plek om te eten. Ik liep langs de slapende honden, de vele open hokjes met ondefinieerbaar voedsel omringd door vliegen en ik voelde me hopeloos. Alles zag er zó vies uit. Waar moest ik beginnen? Maar toen, op de andere hoek van de straat, zag ik een lange, smalle gestalte die scherp afstak bij de chaos en de kleuren van Kathmandu. Ze stond stil, ze keek beduusd om zich heen en leek verloren. Daar moet ik wezen, dacht ik. Ze heette Martha en we aten samen onze eerste momo's.
Martha bleek mijn redding en ik de hare. Samen trotseerden we de volgende dag, die er na 10 uur slaap een beetje minder verwarrend uitzag, de wirwar van straten, de rikshjas, de sissende verkopers. En die geuren. Mijn God, de geuren. Wierook, kruiden, afval, poep. Maar wonderbaarlijk snel, we vonden een ritme. We liepen in de pas van de vrouwen met gekleurde sarees. We ontweken lichtvoetig de brommers, we liepen aan de linker kant van de weg. We voelden dat iedereen er door wilde, maar dat niemand haast had. We kochten een stip voor op ons voorhoofd bij twee vrouwen die glunderden van deze twee vreemde meisjes die zich verdiepten in hun cultuur. Waarna ze ons gruwelijk afzetten. We kochten mondkapjes tegen het stof en dronken cola (omdat we niets anders durfden te nemen) in een boutiqueje waarna we dansten met de eigenaar. Die ons daarna gruwelijk afzette. We bereikten Swayambunath, Monkey temple. We keken er onze ogen uit. Er werden mantra's gezongen, er werd gebeden. Er werd puin geruimd van de aardbeving, nog altijd. De koeien kregen een klap tegen de billen en de apen jatten de appels uit de handjes van kinderen. Het was daar, met een immens uitzicht over die vieze, vieze stad, dat ik vergat dat ik heimwee had.
De dag daarna zagen we Pashupatinath, de openbare verbrandingsplaats voor de doden. Er werd een lijk verbrand waarna de oudste zoon volgens traditie het hoofd kaal schoor en witte kleding aantrok. De tijd van rouw en loslaten was gekomen. Ik moest ervan huilen. Het omvatte een soort nederigheid die ik nooit eerder zo diep had gevoeld. De holi men en de tempels, de geur, wederom, het was al snel wat veel van het goede. Nadat we de gids, waar we nooit om hadden gevraagd, de helft van het geld hadden gegeven waar hij om vroeg, omdat hij lichtelijk agressieve vormen begon aan te nemen, zaten we murw en moe aan een tafeltje. We besloten een taxi te nemen naar Bodhnath, de belangrijkste boeddhatempel ter wereld. En dat terwijl het de verjaardag van boeddha bleek. Wisten wij veel. Een drukte van jewelste. Monniken met kleurige hoeden, duizenden mensen die, al dan niet voortdurend knielend en weer opstaand, vele rondes liepen rondom deze overweldigende tempel. Maar nog nooit was ik op een plek met zo veel mensen tegelijkertijd, waar liefde en positieve energie zo overheerste. Die Boeddha, die heeft toch ergens iets goeds gedaan. De gebedsvlaggetjes wapperden in de wind en in mij was het voor ruim drie uur helemaal stil.
De dag erna waren we moe. De indrukken hadden zich allemaal opgestapeld. We hoorden dat het in Bhaktapur rustig is, dus namen we de locals bus. Goed, die omschrijving zal ik jullie besparen. Laat ik het houden bij een rit zoals je je die in een Aziatisch land met slechte wegen en die ene verkeersregel voorstelt. In Bhaktapur bleek de aardbeving nog altijd ten volle te aanschouwen en er was een politieke bijeenkomst voor de verkiezingen aanstaande zondag. We vonden er eigenlijk alles, behalve rust.
Nu zit ik in Pokhara. Zonder Martha. Ik heb de hele dag alleen in een bus gezeten, die meermaals vrachtwagens of bussen passeerde die zichzelf tegen de reling hadden gereden. En het klinkt misschien gek, maar in die bus, met al die waanzinnige inhaalmanouvres en de resultaten daarvan, werd ik kalm. Ik besefte het me ineens. De strijd om alles te willen controleren is slopend. En daarbij, verrassing, je gaat hem niet winnen. In die bus werd ik gedwongen om mee te bewegen met wat je overkomt. En dat werkte, op een onverklaarbare manier, zeer bevrijdend.
Ik heb net ergens alleen wat curry gegeten en ben terug gewandeld naar mijn kamer. Ik heb hier, op deze nieuwe plek, nog niemand ontmoet. En nu wordt er in de kamer naast mij gevreeën. Het had een aanleiding kunnen zijn voor het gevoel alleen te zijn, maar niets in mij is eenzaam. Ik begin eraan te wennen, denk ik. Al weet ik nog niet precies wat ik zoek, alleen dat ik al zo veel moois heb gevonden.
-
13 Mei 2017 - 07:27
Koos:
Mooi om te lezen, Elke.
☺️ -
13 Mei 2017 - 07:35
Mow En Jannes:
Dag lieve Elke! Super mooi omschreven allemaal en erg herkenbaar. Voornamelijk het afscheid met wat ga ik doen, de eerste indrukken/lichte paniek, en hoe snel je dan ook alweer een eerste ervaring met iemand kan delen omdat je die gewoon tegen komt. Loslaten in de bus heel herkenbaar en herken de rust! Fijn dat je beseft dat je de ene keer heel sterk bent en de andere keer minder en mooi dat je het zo geweldig goed kan omschrijven! Geniet verder van deze prachtige ervaring! Kuss -
13 Mei 2017 - 07:48
Angela:
❤️ -
13 Mei 2017 - 08:30
Gerry, Geertjan En Bart♡:
Een hele dikke knuffel vanuit "de hei"...
GENIET van alle indrukken!
-
13 Mei 2017 - 08:44
Leny:
Mooi verslag Elke ben er door gegrepen. Dikke knuffel -
13 Mei 2017 - 08:46
Marijke:
Wat een avontuur Elke, Dappere vrouw! -
13 Mei 2017 - 09:59
Christi:
Lieve Elke!
Wat een mooi verhaal:) je schrijft en ik krijg honger naar de volgende zin:) mooi hoe je beschrijft de controle los te laten. Dat is reizen ten voeten uit volgens mij. You're on the right track;)
Geniet van het ontdekken:) liefs!! -
13 Mei 2017 - 12:52
Janneke:
Ach lieve Elke! Zit ik hier met waterige oogjes en kippenvel van herkenning je woorden te lezen die ik zelf had kunnen schrijven. En eventjes was ik ook weer terug. Geniet! En knuffel voor alles! X -
13 Mei 2017 - 13:01
Anneke:
Super leuk geschreven elke ben helemaal geboeid door je verhaal! Veel plezier nog xx -
13 Mei 2017 - 13:59
Lenja:
Lieve Elke, geniet van alle indrukken! Zorg goed voor jezelf! Leuk om je reisverslag te lezen! -
13 Mei 2017 - 15:43
Will De Vries:
Solomeisje,,,,geniet zoveel je kan -
13 Mei 2017 - 17:33
Elly Wester:
Lieve Elke,
Prachtig om te lezen hoe jij jezelf en het bijzondere Nepal leert kennen.
Ik ben daarr nooit geweest. Mijn man met mijn oudste zoon wel(1998): mysterieus, middeleeuws, boeddhistisch en fenomenale vergezichten. Hun verhalen en belevingen leken na jaren of ik erbij was.
Pashupatinath heeft heel veel indruk gemaakt! Maar ook Bhaktapur bleek een enorme impact te hebben.
In Pokhara kun je de Anapurna's zien en misschien ook gaan ontdekken.
Drink het allemaal in, geniet en schrijf verder zodat we jouw reis optimaal mee kunnen beleven. Liefs, Elly -
13 Mei 2017 - 18:46
Bieke:
Hee Elke, alles is zoo herkenbaar!! veel plezier nog en ik hoor snel hoe het was x Bieke -
14 Mei 2017 - 08:47
Nienke M.:
Mooi, spannend... -
15 Mei 2017 - 19:05
Jetteke:
Wauw elke wat fijn om te lezen dat je al zoveel hebt beleefd en je niet eenzaam voelt!
Ik wens je nog een hele fijne reis met mooie inzichten xx -
15 Mei 2017 - 21:11
A-M.:
Lieve Elke,
WAT een indrukken doe jij daar op zeg in die totaal andere wereld dan wij hier kennen....
Ik ben, of liever gezegd wij zijn, nooit daar geweest maar kunnen ons er nu dankzij jouw 'beeldend vertellen' er toch een beetje een voorstelling van maken!
Met heel veel plezier lees ik je ervaringen en vind het gaaf zoals je het doet!!
Blijf je verwonderen daar, laat alles maar op je af komen en ook al weet je op dit moment niet precies wat je zoekt....?
Dan denk maar zo:
'You don't always need a plan. Sometimes you just need to breathe.
Trust, let go and see what happens'......
xxx -
16 Mei 2017 - 12:02
Willem-Jan Schampers:
Ha lieverd,
Volgens mij doe je het uitstekend! Het is net als de eerste keer op een podium: eerst even eng, maar daarna genieten! Doe dit met volle teugen!
Gr.
WJ -
16 Mei 2017 - 22:02
Miriam De Jong:
Hoi Elke,
Wat een bijzonder verhaal en ervaringen om mee te beleven. De meeste mensen schrijven droog over hun reis, bij jou beleef je het echt mee, de geuren en klanken zodat je bijna ervaart dat ik met je meereist. Smul van je belevenissen. Fijne reis verder
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
